Din que o Noso Creador fixo o monte do Villano en forma de moustro  pa asustar a todos os villanos e maleantes que osaran pasar por nosas aguas.
Aljúns din que se lle chamou Villano polos centos de víctimas que padeceron debaixo de seus empedrados acantilados.
Teño oído de que unha viuda dun mariñeiro que morrío xusto devaixo da furna de nordeste,  subío hasta  a loma do monte, e en ela escribío con sangre: - renejo de un Dios Villano que non aprecia a xente bondadosa - e acto sejido tirouse aos acantilados que van dar a esa furna.
Outros contan que eran unhas pedras tan bravas, que os mariñeiros non se atrevían a acercarse a un sitio tan fiero e vilán.
Di aljún historiador que nos cimientos do ahora Faro Villano, había unha gran laxa de pedra donde cada ano os celtas ofrecían como tributo aos Dioses á doncella máis fermosa do pueblo. Contan que en esa misma laxa, como castigo degollaban a ladróns e villanos.
Narran as historias, que un rey villano obsesionado ca súa seguridad quixo faser un castillo infranqueable no islote do ahora Vilán, con un puente colgante hasta a insua, donde cen guerreros protexerían o acceso.
Escrito está que os bravos guerreros sajones nunca se acercaron a nosas costas por medo a leyenda de un moustro de pedra atroz e villano que salía do mar.
E que ten o Vilán na súa punta máis norteña, rostro de persona, cabeza de moustro e corpo de reptil.
Falan os percebeiros que cando cae a nuite, e están debaixo do fociño do Vilán, oise un queixido cada vez que unha raspa afilada rasca a pedra.
Uns e outros falan de que nas súas furnas escóndense tesoros de corsarios, almas en pena e corpos de difuntos perdidos.
Os crellentes din que pola cara norte hay unha furna a que apodan a furna dos infernos que leva hasta as mismas tinieblas, donde habita o ser máis villano.
Falan que a naturaleza, a escultora perfecta, quixo faser aquí súa ultima obra, mezclando belleza e terror.
Di aljún vello lobo de mar, que cando a niebla e tan espesa que non se ven os pes de un mismo, ao lexos sempre se ve un cachiño da cúpula do faro Vilán.
Que a súa sirena en nuites de niebla e borraxeira oise no confín do mundo.
Documentados están cen naufragios  nesta costa, todos arredor, pero ningún na falda de seu monte.
Aljún osado que subío á torre en días de temporal, di que se valancea como corpo de bailarina, que susurran seus cables, e que rinchan suas portas.
Din os cachondos que na súa explanada mil cen fillos se enjendraron, tres mil parexas prometéronse e seis mil vírgenes se desangraron.
Os idealistas predican que en seu afán de avisar aos mariñeiros de que e a costa máis tenebrosa, o mar esculpío a costa con forma de moustro villano.
As mulleres din que súa figura fui pensada pa facer encaixe, e outras din que o primer encaixe fui a figura do Vilán.
Escribíolle o escritor e cantoulle o cantaautor, mil historias e mil cantares.
Fotografiou o visitante mil veces o que nunca se imaginou encontrar.
Narrou aljún romántico que non satisfeito o seu escultor ca obra feita, o rodeou con bonitas plaias e majestuosos montes, grandes dunas e verdes pinales.
De todos é sabido que a luz de súa torre fui a primeira, seu túnel o segundo, súa sirena a terceira, súa altivez a única.
Que solo seu radiofaro chegaba ás Américas, e din que era pa recordar a seus emigrantes quen os esperaba.
Dixo Manuel Rivas do Villano que sería o mellor escenario pa representar a gran ópera do mundo.
Relatou aljún que querendo ser o máis saliente e hermoso, parío o Villano o islote do Vilán.
Aljún iluso presume e escupe que son casualidades tanta hermosura e bravura.
Catro osados, quixeron comparar a perfección que mezcla a naturaleza e a man humana, con figuras de martillo e cincel.
Falan de que é o orgullo da nosa emigración, que aljún presume sin ser e que aljún quer ser sin conocer.