A web do millón de entradas

Mércores 23 de xullo. Eran as 9:49 da mañán cando se obrou a miragre: camarinas.eu, a web dende os seus inicios máis visitada da historia da Costa da Morte, chegaba ao millón de visitas. Incluso contan as crónicas que o noso usuario 32 ventos estuvo cunha cámara nas mans esperando para retratar o momento histórico. Se nos chegan a predecir hai pouco máis de once meses, cando puxemos en marcha esta maquinaria cibernética avasalladora chamada camarinas.eu, o que realmente chegou a significar a nosa web, non o habríamos creído. Un longo camiño, moitos amigos, un puñado de enemigos, poderosos que miran para outro lado, o Concello de Camariñas como referente, eso é camarinas.eu a día de hoxe. Pulsa na montaxe para ler a Carta do Director e ver as fotos da celebración no Restaurante Puerto Arnela cas redactoras máis cremosas do mundo.

 Carta do director de camarinas.eu

 

Bueno queridos usuarios, lectores e amijos. Mañán si o dono do servidor non o evita chejaremos ao millón de visitas. Parece que fui onte cando empezamos con esta humilde páxina que solo trata de ser un pouco diferente a todas e facer de noticias que non teñen ningunha chicha aljo especial. Todo esto que sale nas portadas de camarinas.eu facémolo tres ou catro personas que collemos tempo de donde podemos, estrujámonos os poucos miolos que nos quedan para facer que polo menos o pasedes ben, de eso se trata. Eso non quere dicir que o que se meta en camarinas.eu sean tonterías e mentiras. Ao contrario. Son as verdades do pobo, as verdades desta Costa da Morte que tanto queremos pero sen renunciar ao noso tono irónico e sarcástico e, como di un dos nosos redactores: Un tono un pouco canalla. Gracias a todos vos pudemos facer de Camariñas, nosa Patria, o centro de atención da Costa Atlántica, o centro informativo. O centro de todo e o centro de nada. Un millón de visitas que non sei como digerir... Todo o que é camarinas.eu, en menos de un ano, é gracias a vos. Eu, de momento, retírome para os meus aposentos esperando ver ese número máxico mañán e dedicárvolo a todos vos mentras bebo o penúltimo chiquito aquí no Arnela. Sodes os máximos! sin vos non habería o 1 diante dos ceros. Tamén quero dar as gracias a Gelinita e ás súas irmáns, así como á Mantida e a seu home Jose Antonio sin olvidarme do consello que me dou Juan do Penedo e Soto do Arnela porque cando camarinas.eu estaba a pique foron eles os que me colleron polo peito e me dixeron que había que meter publicidad. Eles foron os que puxeron os cartos. Todos temos que darlles as gracias a eles. Sin esta xente non sería posible camarinas.eu. Tamén dar as gracias, como non ás familias que a pesar de estar en momentos críticos quixeron aportar o seu importante jran de area para a supervivencia da página (non o merecemos, pero gracias de corazón. sempre estaremos aquí para vos). Non me quero olvidar do Club Náutico que tamén aportou todo canto estuvo na súa man para apoiar a esta páxina. Incluso apotando cartos ¡Gracias!

Por outra banda tamén agradecer aos meus amijos que fan posible esta web e que son os responsables de que o pobo de Camariñas teña a millor páxina do mundo: Castle (na seccion de cine), O Soco (canto aprendemos con el ¡¡COLILLAAAS!!!), Lucía (cando fai falta sempre está ahí), Kecho (os deportes e os chiquitos de antes de comer), Juan Camariñán (¿que sería de camarinas.eu sen el?), Javi Varela (Suiza e Camariñas unidas por Javi), e especialmente meu inseparable e inimitable Zhúkov, o talento perdido da Camariñas milenaria... por fin encontrastes o teu sitio.

Tamén quero agradecer a unha persoa especial para min todo o seu apoio cando eu, cansado de todo e de falsos amijos intentei tirar con esta página ao mar. O seu comentario de apoio fui como un boca a boca para un afogado. Gracias bonitiña! Sempre eh! Pero sempre sempre!

Finalmente e xa sin máis palabras quero dedicar todo esto que estamos a facer a miña nai que, a pesar de non ter conciencia de todo o que representa camarinas.eu porque sempre está traballando para manter aos seus dous netiños sempre me apoiou en todo o que emprendín e sin ela seguramente non podería estar escribindo esto que estou tecleando ahora e vos non o poderíades ler. Gracias mamá e gracias a toda a miña familia que me apoiou desde sempre e nunca me abandonou. Sempre estades no meu pensamento. Non o olvido.

E por último, acordarme dos amigos que xa non están: Mijel o Venesolano, non hai un día que non me acorde de ti amijo. Fui tan terrible a túa perdida... espero volver a verche aljún día e xojar esa partida que temos pendente.

Gracias a todos os lectores e usuarios (perdon se me olvido de alguén) e vamos a polos dous millóns!

Vostede non ten permisos para comentar nesta noticia.