En principio no estaba moi clara a participación dun humilde redactor que esto escribe no banquete terrible que ía acontecer como cada venres noite no Arnela: a chamada do deber facía que motivos de traballo puideran alonxalo do paraíso culinario no que se transmuta tódolos venres noite o bar paradigmático do barrio de Corea. As mesmas horas nas que este esforzado servidor do Estado cumpría co seu deber para ca patria, Maruja, acompañada da insustituible Marisa, a musa oficial de camarinas.eu, empezaba a dar os primeiros toques da que ía a ser sen dúbidas a mellor das tres xornadas gastronómicas desenroladas ata o de agora.

O menú elexido pola redactora culinaria de camarinas.eu reincidía na homenaxe ao cochino, base elemental da dieta galega mariñeira e labrega, acompañada dun clásico que caera no olvido e que esta gran cociñeira decidío repescar cunha homenaxe que o coloca xa nos altares gastronómicos da Costa da Morte. Sí, señores, estamos falando dos bolos de pote. Era curioso como os participantes no festín deste venres noite coincidían en manifestar que non recordaban a última vez que os degustaran, mentras que algún (un servidor) directamente  non os comera na súa vida. Todo elo acompañado dun suculento cocido de porco da casa, con chorizos, fuciño, orella, touciño, en fin mucho de todo, como decía un dos protagonistas daquela lamentable e progre película dos 80 "Brubaker", protagonizada polo tamén progre Robert Redford, e un caldo de grelos, patacas e chícharos. Un manjar señores: haberá agora comidas mui modernas e mui chics destas que gustan a esa xente tan fashion que tantas leccións de moral da (actores, directores, etc), pero para nos, humildes traballadores, ante un cocido e un caldo non hai rival.

Despois ven a hora dos chopitos, dos cafés irlandeses (outro clásico repescado do olvido por outro gran sabio da boa vida: o noso querido amigo e maestro "Manolo o Rocco") e incluso ás últimas horas un coñecido hosteleiro local, que se vío privado por motivos inaplazables de traballo de tan apoteósico festín, fixo a súa aparición cun sorbette, pero para a nosa sorpresa decidío compartilo cos muchimillonarios e demáis xente importante que por alí había deixando sin nada ao humilde e esforzado pueblo traballador. Un pueblo humilde que tamén tiña dereito a ese sorbette e que ante estos tempos de fame tan negra que se aveciñan debería ir pensando en criar os seus propios porquiños para responder, como facemos nos, á crisis con comidas humildes e traballadoras. Que Dios nos colla confesados.

Vostede non ten permisos para comentar nesta noticia.