- Escrito por Marisol Soneira Tajes Marisol Soneira Tajes
- Categoría: Cultura Cultura
- Created: 15 Xuño 2014 15 Xuño 2014
Dentro da nova etapa que Camarinas.eu botaba a andar esta mesma semana, unha das promesas realizadas aos nosos lectores era a das colaboracións fixas que darían maior renome e empaque á web de tódolos camariñáns. Unha vocación de servicio público na que as diferentes opinións, opcións e puntos de vista dos camariñáns deberían estar presentes. Entre elas, e nun acto que non cabe senón calificar como unha deferencia que nos honra e que nos fai sentir especialmente orgullosos, está a colaboración periódica que a partires de hoxe inaugura a Vicepresidenta do Parlamento Autonómico de Galicia: Marisol Soneira, que dentro da súa apretada axenda fará un oco para deleitar cada pouco aos seus veciños cun artigo que indague na historia, na identidade común, nas raíces da súa terra, a Camariñas da súa alma que leva representando tan dignamente durante toda a súa vida. Para escomenzar un artigo adicado a un rincón tan emblemático da Vila das Palilleiras como "O Areal". A nova estapa de Camarinas.eu comenza con forza.
"Non todo é o que parece"
por Marisol Soneira
O Areal que todos coñecemos, foi durante décadas unha grande agra na que solo existía a igrexa e o cemiterio. Entrámbolos dous descorría un amplo camiño de terra areosa que comunicaba Buría coa “vila” e daba servicio ás leiras que se estendían a todo redor. Onde hoxe hai vivendas e cafeterías, tendas e demais negocios, antano había leiras onde o nordés facía abanear o millo ou o trigo. Estas leiras eran, maioritariamente, das xentes de Buría que mesturaban os traballos agrarios coa actividade da pesca, sobre todo co cerco; pero algún había que se dedicaba todo ano á captura de pescadas descomunais ou de feixes de ollomol.
Naqueles tempos non había mais parte meteorolóxico que a intuición e a longa experiencia dos mariñeiros e dos labregos e, por suposto, tampouco había iluminación pública nas inexistentes rúas. E foi o caso de que, nunha madrugada ventosa que ameazaba trebón, baixaron dous buriáns polo Areal abaixo para saír a pesca con palangre para estar ao amencer no caladoiro. Chegado ao vello Curbeiro o patrón tomou a decisión de non saír esa noite a faenar porque as sinais do tempo anunciaban temporal.
Retornaron os dous, Areal arriba, e xa o vento asubiaba con forza e aínda non despuntara o día. As silvas e as polas abaneaban facendo un xordo ruído que os acompañaba coma unha sombra nun día de sol. Nesas estaban cando, a poucos metros do cemiterio, oíron un ruído e, aterrorizados, viron como un cadáver saía voando por riba da tapia do camposanto e aterraba no medio do camiño. Aínda non repostos da impresión, contemplaron como, dende o alto do muro, despregábase unha escada e, por ela, baixaba a mesma morte con gadaña e todo.
A Morte, pois outra cousa non parecía a visión que os nosos aterrados buriáns contemplaban, chegada ao chan, votouse a escada ao lombo e recolleu o cadáver que descansaba no medio do vello camiño do Areal e comezou a camiñar cara a Grixa. Cando levaba media ducia de pasos andados volveu a súa face cara os paralizados mariñeiros e preguntoulles:
- E logo?... afrescou algo o tempo, non?
Ate ese momento todo era misterio, terror e cousa doutro mundo pero, logo de escoitar a voz da “morte”, déronse conta de que a imaxinación, o medo e os contos de ánimas escoitados ao carón da lareira, fabricaran unha realidade que nunca existira.
Hoxe, cando precisamos leite, acudimos a un supermercado pero, ate non fai tantos anos, a única maneira de ter leite era mercalo na praza por cuartillos e, para ter bo leite, as vacas alimentábanse con herba vizosa que, coma en ningún outro sitio, medraba no chan do vello cemiterio. Pero... quen compraría o leite dunha vaca alimentada con herba que medraba sobre as tumbas dos defuntos? E, sen embargo, non todo o mundo tiña leiras suficientes como para producir a herba necesaria para producir uns cuartillos de leite con que sacar un peso para a economía familiar, polo que o cemiterio era unha boa alternativa... sempre que se mantivese en segredo.
O “morto” arroxado por riba da tapia do cemiterio non era outra cousa que un saco cheo de herba para alimentar a única vaca que mantiña, con dificultades, unha familia. Vaca que producía uns poucos litros de leite con que alimentar os fillos e, se sobraba, gañar un peso vendéndoo na praza. Para saltar o muro do cemiterio utilizaba unha escada que, para que non se vise de fora, recollíase ate o momento de volver a saltar logo de apañar o saco de herba, coa gadaña ao lombo.
Se a “morte” non saudase aos aterrorizados mariñeiros, xurarían sobre o máis sagrado que viran a morte roubar un cadáver e marchar con el Areal arriba. Así mo ten contado meu avó e así volo conto a todos vos. Non será certo pero parecer paréceo.
Tamén che pode interesar...
Comentarios
Ventiño do Areal,
que deita-las canas do trigo;
ventiño do Areal,
lévame a troulear contigo.
Lévame por eses mundos
a voar no teu lombiño,
co rumbo que ti lle marques
abeirando ao meu camiño.
Ventiño do Areal,
non corras como un toliño
e deixa que saboree
meus recunchos amodiño.
Ventiño do Areal,
mira os carreiros do trigo
onde agocha unha mociña
que quere viaxar comigo.
As campás da nosa igrexa
xa cantan o meu destino,
que adormece coma un soño
ca mel do noso biquiño.
Antonio Puertas.
Unha aperta.
Antonio Puertas
Suscrición de novas RSS pra comentarios desta entrada.