Hoxe coma é o día de TODOLOS SANTOS, entendo que o conto que xa tiña posto nó Libro é o adecuado pa estas fechas. Por iso, póñoo de novo, mellorado i correxido, como sairá publicado proximamente. Ademáis, aconselleime cuns antigos compañeiros de estudos pedagogos i na nosa lingua, e dixeronme que era unha narrasión maxistrai. Por iso, volvo a poñérvola tal cual sairá no meu libro.

 

Estabase á construilo peirao dó Curbeiro i, á rampla dá dereita que mira cara ó Campo, apenas levaba posto unha fiada estreita de pedras laterais, que servían de base pó seu recheo posterior.

Pola tardiña,un grupo de catro ou cinco rapaces, estabamos pescando con liñas de cordel, rematadas cunha carta de tanza,mercada ná casa de Moncho de Bautista i, ós nosos cestos de vimba ,estaban cheos de panchos, xurelos, fanecas,maragotas… .

Á concentración era tal, que unicamente tiñámos ós ollos i ós sentidos postos nó mar i nos peixes que estaban á picar, nunha posición que máis parecía estar rezando devotamente i en silencio

Á correntada sorteaba fácilmente á única barreira de proteción que había nó porto i, aquél espigón feito cás pedras dó antigo Castelo, era un xoguete que a forza dó mar burlaba fácilmente ó seu antoxo i, que pouco apouco, ia derruíndo,como ó estaba á facer cós reinos que ós rapaces construiamos ná praia .

 

Un dós crios pá desenganchar unha enorme maragota, levóuna colgada ná liña pá enriba dó Curbeiro i,de seguido, baixou correndo pá seguir pescando.Ó pasar á altura miña, rozóume lixeiramente i, alá, funme de fuciños direito pá auga.

Agarrotado polo peso dá roupa empapada, i polos zapatóns recien estreados que á concencia tíñame feito ó meu veciño Modesto, meus esforzos pá manterme á flote eran inútiles i, pouco á pouco, vinme sumerxido i sen alento nó medio daquélas augas turbulentas..

Ós amigos que alí estaban, empezaron á correr asuntados pás suas casas.

Quixo á casualidáde que á esas horas chegaban á terra Pepe Pardiñas i ó Madrileño, que regresaban de pescar.Vendo chorar á unha rapaza,preguntóulle Pepe:¿Qué che pasa Dorita, por qué choras?...”É que caío Toñito ó mar i afogóu..”.Non fixo falta máis nada....Sacándose ás grandes botas i ó impermeable que levaba posto, ó meu salvador-que en gloria estea- ,sen pensálo,lanzóuse coma un corborán, buscándome polo fondo ás apalpadas i, dando conmigo, arrastróume pá terra firme,mentras estaba a loitar enconadamente contra aquéla marusía que envolvíanos inexorablemente, levándonos mar adentro.

Eu non respondía á ninguha dás técnicas de rehabilitación, nin había en mín sinal algunha de vida Ó meu corpo estaba frío i branco, i ós ollos rebirados miraban pá ningures coma fan ós afogados . Naquéles intres eu era un déles.

Leváronme pá miña casa i metéronme ná cama, chorándo todos sen consolo i así, permanecín CATRO HORAS noutro mundo.

arco da vella unha pobre caricatura en comparanza con aquéla divina visión, espertando en mín unha placidés tal,que ó meu subconscente sometéume á unha disiuntiva de quedarme así pá sempre ou voltar novamente ó mundo dós vivos.

Certamente, nunca xamás tíña experimentado nada igual i, era tal á felicidáde que me estaba á invadir,que non importaba nada en absoluto, permanecer pá sempre nó máis alá.

Ó torbelino formado por aquélas nubes brancas,desprendían unha especie de eco impercepctible, semellando á unha lonxana treboada que á miña mente dormente, concretizóu nunha frase: “TES CATRO HORAS PÁ PENSALO :OU QUEDAS PÁ SEMPRE… OU VOLVES COS TEUS ”.

 

I, ó que para mín, fuy unha decesión inmediata i unha resposta nún plis-plás, esas CATRO HORAS, foron unha angustiosa i interminable espera pá todos aquéles que estaban á rodearme.

A eternidáde non tíña tempo nin medida i,por iso,coma sempre está aí, decidín voltar i gozar dás miñas cousas i dá miña xente, que tamén eran experencias novas prá min.

¡Que á Eternidáde agarde,que xá virá ó seu momento!. Respondín.

Antonio Puertas

Veredes pos, sobre esta mesa, un plato sin xeito nin maneira,mesturado de cousas que non veñen a conto,con juarnisión propia ,muitas délas,contos do debaneo parlanchín das “playadas”

Antonio Puertas

Pá animar un pouquiño ó Libro nésta tarde-nuite de inverno, vai este contiño:

 

Eran outros tempos ós que corrían, case sen moverse. Ás horas non daban pasado i ós anos costaballe moito traballo. Sempre pensando en que ó que ia entrar, sería aljo mellor que ó presente, pero á triste realidade, era ostinada con aquelas xentes..

Cando querías desculpar aljunha travesura importante daljén influente, á autoridade fasíalle ó “delincuente “ ( nada de presunto…ou eras ou non eras ) á simiente prejunta: imos á ver, oh :¿ quén lle dou permiso ó tambor pá faser tanto ruído?... "¡ai, eu non fun!"… Entón, con este simple arjumento , estaba todo aclarado: era inosente. Á culpa era dó tambor. Pero, cando había que machucar ó asasino público número ún, á prejunta retorsida era: “¿ como, coño, ná prosesión dós caladiños, ias fasendo semellante alboroto ¿ ¿ Ti non sabes que moita xente dó pobo quedou xorda pola tua culpa ¿…? Dille á teus pais que mañá pasen pola miña casa”.

I esos pais, alleos á todo aquillo,fasian inútilmente plans de outra índole, pá poder afrontar sen morrer, un futuro moi nejro que tíñan por diante. “¡ Bo ¡, a ver se este ano que comensa, podemos lamber, por fin, ás tripas dó porco, porque dó resto xa se encarjan outros…” Así con estas palabras de desalento, repetíase á historia dá jrán mayoría dá xente humilde.

Ós porquiños, criábanse nós cortellos ou , convivindo nás propias casas, coma se foran ún máis dá familia; eu diría, coma convidados de honra porque, ó seu final, ia caer en máns alleas ná maior parte dós casos i, coma invitados que eran, había que tratalos con respeto i reverensia.

Todo ó mundo nesesitaba ter de mán ó cacique principal , chejádo ó momento en que ó vesiño estábache á joder. Era ó único que ia sacarche ás castañas dó lume i, dó apuro en que estabas metido. Todalas partes tíñan moi ben aprendida a lesión i moi claro á exsenificación dó preito.

Entrabas pola porta i, despos de ser resibido ná salita dentrada, despos de escoltar fujasmente ós teus arjumentos, oíase, ende á cosiña, á coplilña que tristemente todos conosían: …”ese porco atropelado pola luna “…que á ama de casa cantaba coma consigna ó seu home, pá que non esquecese ó máis importante.

Tíñas moita sorte, se esa cantinela escoitábala unha soa ves, porque ó pajo era tan só un xamón. Sí, a tonadillera cantaba duas veses…prepara xá ós dous. Pero, desjrasiado daquel que escoitara unha espesie de disco raiado, porque nin ó cocho enteiro ia chejar pá pajar ó favor.

Ná nósa casa, jrasias a Dios, nunca se pasaron nesesidades importantes i, ó recordo que teño dós meus pais i dós meus abós, é que sempre foron unhas persoas despostas á axudar ao seus vesiños i ao pobo en xeral. Fixeron en tempos de fame, innumerables favores sen pedir nada á cambio: doaros varias leiras, onde construíronse ás escolas i rejalaron unha parte dó terreo onde hoxe está ó campo de fútbol. Moitos nenos achejábanse a beber unha pouca de leite que á Linda, nósa leiteira,traía a diario…I, cando desaparesía sin ter unha explicasión, prejuntaba miña nai: ¿ onde vai ó desaúno dós nenos?...i respondía ó meu pai: ¿ á este jato,calquer día, hen de de pejarlle un tiro… sempre nós está á beber á leite dós rapases…” Él mismo ó tiña dado á outros máis nesesitados que nós…

Unha dás jrandes alejrías foi para mín cando, por fin, deixén de ser un rapás pá faserme un moso. Un xastre de muita sona ná comarca de Carnota, foi ó encarjadro de tomarme ás medidas i faserme un pantalón chanchullo i jorra de bisera… que era, paquél enton, ó “no va más”.Todos querían que chejára axiña aquel día de posta de larjo,sen saber ben ó que estabas á deixar atrás:á túa propia infansia; á etapa máis fermosa é irrepetible dá vida, á pesares de todalas calamidades que ós nósos ollos de rapás apenas vían.

Antonio Puertas

Quero darlle á benvida a Gelinita que,por fin,arrejlou ó seu ordenador. E jrasias como sempre a SEFIÑA A MANTIDA A REIRA....a.a.a. TODOS..... Vai por todos este contiño

 

Levábamos xa catro nuites de temporal i outros tantos de calma chicha. A víspera, eso xa fuy demasiado: as camas apareseron pola mañansiña sedo co cabeseiro nos pes i o seu traqueteo sobre os pisos de madeira semellaban un “tablao flamenco”, coma si estivera actuando a mismísima Lola Flores (q.e.p.d). Os tronos i as sentellas fixeron abanear as casas, i as xentes non sabían ben a que atenerse. Pasaban os frentes i de contado a calma chicha era desconsertante.

Muitos, apenas tiñan desamarrada a jamela i víanse oblijados a refuxiarse no bar de Bautista, pa sejir coa partida de dados que deixaban, día tras día, pendente de rematar.

Eu tíña trasado unha folla de ruta aquel día, aconsellado por máis de catro mariñeiros xubilados, que mataban o tempo dando consellos i falando de temas do mar, xa que daquéla, non había pensionistas coma hoxe i, polo tanto, non estaban en vijor as falangueiras plaiadas sobre quén cobraba máis ou menos a final de mes.

A recomendación que me deron, pos, era que tiña que erjerme moy sediño, se quería encher de contado o sesto i levalo fresquiño a Señora María dá Xaviñana. Dese xeito, acabaría axiña i o peto pa mercar a dichosa bisicleta encheríase de contado. Ademáis, así podería chejar con tempo dabondo á escola i non perderme nin os resos dentrada, nin o “Cara al Sol”. Pero, o home propón, i San Pedro ou San Pablo, dispón.

Madrujén, coma si nada pasara aquela nuite, a pesares dós pasodobles da miña cama, i baixén coma unha sentella desprendida dunha nube, cara a miña RAMPIÑA DAJIAR. Alí estaban xá, fieles á sua cita, os catro homes de sempre, ajarrados ese día á sua barrija baleira, ríndose das penurias que tuvera que pasar de víspera aljún valente, que atrevíose á botar o rastro do camarón na banda denfrente.

Prejuntén de onde soplaba o vento, pos estaba calma chicha, i mentras uns ergían o braso cara á Basa, outros, miraban de reollo po monte de Leis, xirando paulatinamente a cabesa pa enriba do firmamento limpo neses intres  coma a patena do cura. Nadie supo darme unha contestasión a pesares da súa experencia de lobos de mar i, encolléndose de hombros, calaron repentinamente i deixaron de rir.

A miña primeira reasión fuy de desconserto pero,de sejida, non fasendo caso dós máis pesimistas aujurios, mandén á liña á pescar. Apenas ía voando a canga prendida na brinca, cando varias robalisas deborábanse entre sí fixeron, nun abrir i serrar de ollos, fora dabondo un só lanse pa enchelo meu sesto. Subín jalopando i os de sempre eínda non lles dera tempo a baixalo braso nin a serrar a boca pa contestar á miña prejunta. Ó tempo xa cambiara outra ves de súpito. Aquelo era unha verdadeira cousa de tolos.

 

Aserquénme a Plasa de Colón debullando unha jranada i, fasendo cola cos demáis rapases, subimos as escaleiras da escola que á duras penas ajuantaba ó desfile dá tropa. Alí estaba firme o noso mestre falangista, con camisa nejra i aire de flecha perdida,indicándonos a cada un o lujar que, por lista, tocáranos ocupar nó noso frente daprendizaxe. O tema dó día non podía ser outro que analisar entre todos as causas daquel tempo que estábamos a ter.

Cada quen,aportaba a súa idea que ía ende botarlle áa culpa á acumulación de carros na banda de Leis, pola desfeita que estaban a ocasionar no medio con motivo dá nova carretera entre Cereixo i os Muiños, ata desir outro que todo era debido ó balanseo da Pedra d´Abalar que, por serto, ese ano pasouse en acunar romeiros.

Ó final do debate que semellába os que fan hoxe en día os politicos en asamblea, prevalesío a teoría de que todo era debido ás pelexas entre San Pedro i San Pablo, por ver si os das dereitas ou os das esquerdas, ian a entrar no paraíso.

Doutro xeito aquelo nin tíña explicación. I así, se fixo constar nós cuadernos embarruados da escola.