O Caruncho

O CARUNCHO

Non quedaba pés con cabesa. Me refiro, naturalmente, ós pés de trijo sementado que, con tanto cariño, os nosos amijos de Buría cuidaban durante toda a cosecha.

Os birrotes salvajes e as palomas domésticas do palomar da Carnisería, en manadas destructivas, encarjábanse de deborar, jrán a jrán, as inmensas hortas do Areal ou da Fonte Barreira, a pesar dos espantallos cuidadosamente elaborados, imitando muitos déles, ós persoaxes máis fieros ou feos nasidos no pueblo. Os animaliños acostumbrábanse a todo e nada os asustaba.

Pola outra banda, había eínda aljo máis destructivo e incontrolable, que tanto dano causaba e que non había forma humana de detér: Xentes de tódalas edades, vixilando úns, e actuando outros, encarjábanse de destrosar aquél pan tan nesesario nos anos da fame, deixando carreiros interminables e laberintos sinuosos que o mismo tempo a rapasería aproveitába pa xojar ó escondite ou pá arrancar máis desapercibidos o CARUNCHO.

¿Qué tiña o caruncho pá que fora máis valioso que o propio jrán de millo, presisamente nuns momentos en que o ter un anaco de pan pa comer era a salvasión de todos?  Aquéla espesie de "ovella" nejra que sobresaía do medio da piña de trijo e que tanto escaseaba, era amijos meus, o ouro “negro” da nosa época, onde os laboratorios pajaban máis por sen jramos desa medicina sin elaborar que a Casa da Moneda por un kilo de ouro puro. A sua cotisasión "bursátil" hubera sido a panasea da nosa prosperidá futura. Tan só consejías úns jramos de nada e xa podías finansiar as entradas do sine Rialto a “tocateja”.

<p">Jorge Negrete, Pedro Infante... y ”Otros Dos” eran a nosa pasión.

Lojrados os pases, que na reventa asquirían valores impensables hoxe en día, o Jalineiro e ás butacas de preferensia, a duras penas, soportaban aquéla marea humana que se apiñaba no interior do sine, onde a aljarabía e os empurróns dos fáns impedian escuitar con atensión a verdadeira trama da pelicula,q ue,por outra banda, pouco importaba, xa que os "puñetasos a montóns" e as balas perdidas daquéles intrepidos mexicanos, impactaban no publico entrejado faséndoo partísipe daquélas contiendas.

A linterna que o moderador portaba sin apenas pilas non paraba de enfocar daquí palá, intentando identificar os rompedores de sillas, xa que os puñetasos por alto nada importaban, apoderándose do home un nerviosismo comprensible e tratando de salvar os muebles, tan costosos naquéla época. Acababa, pos, botando a media sala de patitas á rúa, mentras marcaba ca linterna a línea separadora a partir da cál os alborotadores deberían abandoar sin reclamasión o saloon:" (Da...da...daquí, pá trás...to...to...todos pá fora, a ti...tirar tiros a praia"). E todo con rasón, porque non había dereito a deixar aquélo en semellante estado de destrusión. Ademáis fora estaban ajuardando a que ésto acontesera, saberores de antemán e por experiensia propia o que inevitablemente iba a aconteser, pa entrar eles, "sivilisadamente" e ocupar os puestos "deixados" polos seus antesesores.

As sesións repetianse unha e outra ves, hasta chejar a fumear os focos da cámara, saltándose muitas veses o NO-DO que era o que menos importaba.

Terminadas aquélas proiecsións tan bonitas, o pueblo enteiro desfilaba por todo o larjo do malecón con cantaréas do "México lindo y bonito"...(e si non,...¿de ónde pensades vos que saío aquéla vos maxistral dó noso TOTIS por ejemplo? Por contra, as forsas do orden non tiñan paraxe, corrian dun extremo ó outro do pueblo e os vintetantos "números" con que contaba acuartelados Camariñas eran a ollos vista insufisientes pa conter as masas enaltesidas "liberadoras do mal" que a jrán pantalla lles había contaxiado momentos antes.

O caruncho,amijos, era a droja sana dos nosos tempos. Tempos pasados que tanto nos teñen que ensinar.

Antonio Puertas

PD: Todo o que escribo néste relato é co meu máximo cariño e respeto pos seus protajonistas que, ademáis, tanto asmiro.